Nog een maand en dan vertrekken we naar Noorwegen. Als ik dit zo opschrijf, gaat er van alles door me heen. Spanning, enthousiasme, angst, energie om het avontuur aan te gaan. Het ene moment van de dag overheerst het ene gevoel, later weer het andere. Het is ook gewoon een enorme stap die we zetten en we zijn er wel achter gekomen: emigreren kost veel tijd!
Versoepelingen
We hebben goede hoop dat ons huis binnenkort definitief verkocht is. Het is nog even wachten op dit verlossende antwoord, voordat de champagne open mag. En afgelopen vrijdag was er in Noorwegen een persconferentie. De coronacijfers gaan de goede kant op en het wordt daar ook tijd om te gaan versoepelen. De grens gaat langzaamaan open. Er komen meer uitzonderingen bij en thank god, wij vallen onder die uitzondering. Vanwege Vincent zijn Noorse oma, mag hij het land in. En omdat we ons als gezin gaan settelen, mogen de kinderen en ik met hem mee. Wel moeten we door middel van allerlei papieren kunnen aantonen dat we bij elkaar horen en dat hij inderdaad een Noorse oma heeft. Weer iets extra’s om te regelen dus.
Camping life
Wij hebben in het begin nog geen nieuw huis en ter plaatse zullen we pas bepalen waar we willen wonen. Ook konden we nog geen verblijfsplaatsen vastleggen vanwege de inreisbeperkingen en daarom hebben we besloten te gaan kamperen de eerste periode. We hebben dus geen huis meer, maar wel een tent! #lifegoals 😉 Een volle dag in een kampeerwinkel later, maar we hebben de grootste lading spullen gekocht. Vrijwel al onze spullen zullen met een verhuiswagen eind juli uit ons huis in Rijswijk gehaald worden en zullen worden opgeslagen in de loods van het verhuisbedrijf. Wij rijden richting Duitsland en daarna hopelijk via Denemarken naar Noorwegen.
Ik merk de laatste dagen steeds sterker dat ik veel in de regelmodus heb gezeten, maar dat het besef van de verhuizing nu echt binnen komt. Ik probeer zoveel mogelijk in het nu te leven, maar met een emigratie moet je nu eenmaal wel vooruitkijken met zaken regelen. En dat voelt soms tegenstrijdig. Het is niet niets wat wij doen: verhuizen naar een ander land, zonder te weten waar we terecht komen. Maar dat is goed, dat voelt ok. Alleen dat gevoel dat ik al dit geregel voor een ander doe (zo ervaarde ik dat steeds), dat verandert meer en meer. Wij zijn het zelf die deze enorme stap zetten. Niet de buurvrouw, niet die klant voor wie ik een mooie vakantie uitstippel. En dat vind ik best een beetje boel spannend..
